«Θα πάρω ένα ταξί και θα έρθω!». Μία πρόταση, την οποία ποτέ στη ζωή μου δεν είπα όσο βρισκόμουν στην Ελλάδα. Την έχω χρησιμοποιήσει αρκετές φορές στο εξωτερικό, αλλά δυστυχώς ποτέ στην Ελλάδα, καθώς ποτέ δεν υπήρξε ένας στόλος προσβάσιμων ταξί για αναπηρικά αμαξίδια στην Ελλάδα.

Ονομάζομαι Γρηγόρης Πολυχρονίδης, είμαι Χρυσός Παραολυμπιονίκης στο άθλημα Μπότσια, και χρήστης ηλεκτροκίνητου αναπηρικού αμαξιδίου για περισσότερα από 30 χρόνια. Το πρόβλημα των μετακινήσεων στην Ελλάδα για τα άτομα με αναπηρία είναι τεράστιο, καθώς μόνο το μετρό στην Αθήνα είναι απόλυτα προσβάσιμο. Αναφορικά με τα λεωφορεία σε όλη την επικράτεια, πολύ λίγα είναι με ράμπα, και σε πολλά από αυτά η ράμπα δεν λειτουργεί. Υπάρχουν ειδικά ταξί με ράμπα ή αναβατόριο, αλλά είναι πολύ λίγα αριθμητικά και το κόστος τους είναι τεράστιο.

Θεωρώ ότι πλέον ήρθε η ώρα, και στην Ελλάδα να αποκτήσουμε έναν στόλο με προσβάσιμα αυτοκίνητα – ταξί, τα οποία δεν θα έχουν να ζηλέψουν τίποτα από το εξωτερικό. Μιλώντας για το εξωτερικό, θα ήθελα να δώσω τρία παραδείγματα, που πραγματικά ζήλεψα και θα ήθελα να έχουμε στην Ελλάδα.

Το πρώτο παράδειγμα αφορά την Αμερική, και συγκεκριμένα στο Σικάγο, όπου μέσω γνωστής εφαρμογής, ανάμεσα στα κουμπιά που πατάς για να διαλέξεις τον τύπο του αυτοκινήτου που θέλεις να έρθει, υπάρχει και η επιλογή για αυτοκίνητο με ράμπα. Πατώντας την επιλογή αυτή, σου έρχεται ένα αυτοκίνητο μίνι βαν (πχ Toyota Sienna), με χαμηλωμένο πάτωμα και πτυσσόμενη ράμπα που ανοίγει από την πλαϊνή πόρτα για να μπορέσεις να μπεις μέσα. Το ταξί αυτό, ασφαλώς μπορεί να μεταφέρει και αρτιμελείς πελάτες.

Το δεύτερο παράδειγμα αφορά το Λονδίνο, όπου όλα τα (21.000!) παραδοσιακά τους ταξί που όλοι μας έχουμε δει, και λέγονται μαύρα ταξί (black cabs), είναι προσβάσιμα, καθώς το πάτωμα του αυτοκινήτου ξεδιπλώνει από την πλαϊνή πόρτα και δημιουργεί μία ράμπα για να μπει το αναπηρικό αμαξίδιο μέσα στο αυτοκίνητο. Το αυτοκίνητο αυτό είναι μικρό για να κινείται άνετα μέσα στις πόλεις, το κόστος είναι ίδιο για όλους και κυρίως δεν χρειάζεται η μεγάλη αναμονή και ο προγραμματισμός για να μπορείς να κάνεις μία διαδρομή, γιατί πολύ απλά, υπάρχουν σε όλο το Λονδίνο!

Το τρίτο παράδειγμα αφορά την Ισπανία, και συγκεκριμένα την Σεβίλλη, την οποία έχω επισκεφτεί πολλές φορές για αγώνες, στην οποία πολύ απλά, όλες οι εταιρείες ταξί, διαθέτουν αρκετά προσβάσιμα οχήματα με χαμηλωμένο πάτωμα και πρόσβαση για το καρότσι από πίσω. Ο λόγος που ανέφερα τους αγώνες στους οποίους συμμετείχα δεν είναι τυχαίος. Τις περισσότερες ημέρες των αγώνων, μου ήταν πιο γρήγορο και πιο εύκολο να πάρω ένα τέτοιο ταξί και να πάω στο γήπεδο για να αγωνιστώ, παρά να περιμένω το λεωφορείο που πήγαινε τους αθλητές στους αγώνες. Είχα δηλαδή, μηδαμινό κόστος και ελάχιστη ώρα αναμονής για να έρθει προσβάσιμο ταξί να με πάρει από το ξενοδοχείο και να με πάει στο γήπεδο! Σίγουρα, το να κάθεσαι πίσω στο πορτμπαγκάζ δεν είναι ότι καλύτερο, συγκριτικά με την πολυτέλεια των αμερικανικών μίνι βαν, ωστόσο η ευκολία του να βρεις ένα προσβάσιμο αυτοκίνητο για να μπορείς να μετακινηθείς είναι άξια ανεκτίμητη για όλους εμάς που έχουμε βιώσει για χρόνια αυτόν τον αποκλεισμό.

Η Ελλάδα έχει κάνει αρκετά βήματα μπροστά και πλέον δεν πρέπει να θεωρείται ακατόρθωτο, αλλά το αντίθετο, πρέπει να θεωρείται υποχρέωση, οι πόλεις μας να αποκτήσουν προσβάσιμα ταξί, ούτως ώστε να βελτιώσουν την ποιότητα ζωής των ατόμων με αναπηρία, τόσο των μόνιμων κατοίκων, όσο και όλων των τουριστών που επισκέπτονται κάθε χρόνο την χώρα μας και αντιμετωπίζουν τεράστιο πρόβλημα μετακίνησης.